Człowiek żyje w związku z nadzieję, że tak już będzie zawsze. Niestety wszystko może runąć niespodziewanie jak domek z kart jak zamki na piasku. Spada to na Ciebie jak grom z jasnego nieba. Nie jesteś na to przygotowana. Po prostu jednego pięknego dnia dowiadujesz się, że to koniec, że nie ma sensu ratować kilkunastoletniego związku. Jak sobie z tym poradzić? Każdy z nas przeżywa to indywidualnie, ale każdy z nas przechodzi przez te same fazy rozstanie. Najpierw jest szok, wyparcie, złość, akceptacja rozstania, gojenie ran i zrozumienie. We wszystkich tych etapach jest najważniejszy czas i trzeba ten czas przetrwać. Pojawiają się pytania, na które nie ma odpowiedzi, ale trzeba znaleźć jakiś punkt odniesienia, który pozwoli zrozumieć całą tę sytuację, w której się znaleźliśmy.

Ja zdecydowałam się być szczęśliwa, bo od tego jestem piękniejsza.

Miłość to przecież nie tylko dobry sex i pocałunki. To również przyjaźń, szacunek, wspólne pasje i poczucie humoru. Kiedyś pojawi się ktoś w Twoim życiu, dzięki komu zrozumiesz, dlaczego z nikim innym Ci nie wychodziło. Na świecie istnieje tylko jeden człowiek, którego naprawdę pokochasz. Ten ktoś stanie niespodziewanie na Twojej drodze a wtedy zrozumiesz, że reszta to tylko zauroczenia i życiowe błędy.

Przez te wszystkie lata, które byłam w związku, nauczyłam się jednej ważnej rzeczy, że trzeba, non stop dorzucać do pieca by się żarzyło. Myśleć przede wszystkim o tej drugiej osobie, dawać znać, że się kocha, ale nie może to działać tylko w jedną stronę. Wtedy nie ma żadnego sensu, bo niezależnie co by człowiek zrobił okazuje się, że jest na przegranej pozycji.

Pewnie większość kobiet tak jak i ja miała marzenia o rycerzu na białym konia, ale marzenia o rycerzu na białym koniu często przekreśla romans ze stajennym. Mogłabym tu pisać o zaprzepaszczonych szansach, niespełnionych marzeniach oraz co by było, gdyby? Po co? Przeszłości już nie zmienię. Miałam do wyboru wiele dróg, ale wybrałam tą jedną, która wydawała mi się wtedy najlepszą z dróg, czymś, co mnie najlepszego spotkało w życiu. Wybrałam właśnie tę drogę, która pozwoliła, mi dojść tu gdzie teraz jestem. Na pewnie decyzje nie miałam wpływu, pewne decyzje sama podejmowałam nie zawsze trafnie i nie zawsze było one dobre dla mnie. Też czasem byłam nie fair. Jednak we wszystkim, co robiłam i co robię, jest 100% mnie. Żyję teraz według swoich zasad i wartości, a nie według instrukcji innych.

Nigdy nie będę chciała zapomnieć swojej przeszłości, bo nie był to tylko epizod, to była historia, która zmieniła mnie i moje życie. Pozwoliła wydorośleć, stać się inną kobietą, która ma u swojego boku dziecko, dla którego musi się odnaleźć w dorosłym świecie.

Każdy dookoła powtarzał, że muszę być silna, że dam radę, ale przecież wcale nie muszę ! Mogę płakać, kiedy mam na to ochotę, mogę paść z bólu i ze zmęczenia, mogę poużalać się nad sobą, mogę mieć wszystko gdzieś i nie udawać, że jest super, mogę obgryzać paznokcie i wypalać trzy paczki papierosów dziennie. Mogę wszystko, ale wiem, że absolutnie nie mogę udawać, że zawsze i wszędzie dam radę. Mogę się tylko starać. Osiągnęłam taki punkt w swoim życiu, gdzie nie chcę tracić więcej czasu na to, co mnie boli lub mnie nie zadowala. Nie mam cierpliwości do cynizmu, nadmiernego krytykowania i wymagań każdej natury. Straciłam wolę do zadowalania tych, którzy mnie nie lubią, do kochania tych, którzy mnie nie kochają i uśmiechania się do tych, którzy nie chcę uśmiechać się do mnie. Nie poświecę już ani minuty tym którzy mną chcą manipulować. Postanowiłam już nie współistnieć z udawaniem, hipokryzją i nieuczciwością. Nie żałuję złych rzeczy, które zrobiłam w swoim życiu. Żałuję tylko tych dobrych, które zrobiłam dla nieodpowiednich ludzi.

W życiu jednak nie wszystkiego da się nauczyć, do niektórych rzeczy trzeba dojść samemu. Własnym rozumem, własnym wyczuciem, własnym nieszczęściem. W życiu trzeba być samoukiem. Trzeba wiedzieć który dzień jest najważniejszy, na który dzień trzeba stawiać. Na wczoraj, na dziś czy na jutro ? !