Analizując swoje życie, uważam, że najintensywniejszy czas, jaki był i jest w moim życiu to między trzydziestym a czterdziestym rokiem życia. Bardzo dużo zmian się pojawiło w moim życiu na drodze zawodowej, jak i w życiu osobistym. Skoncentrowałam się na realizacji celów życiowych, zawodowych i konsekwentnie dążę do realizacji przyjętej wizji życia.

Życie umyka nam w zastraszającym tempie. Nie chcemy żałować niczego, aczkolwiek pewnie tak się nie da, zawsze czegoś żałujemy, bo tak jesteśmy skonstruowani, że coś nam poszło nie tak, że coś zrobiliśmy, czego z perspektywy czasu nigdy byśmy nie powtórzyli, ale najważniejsze w tym wszystkim jest to, żeby się co jakiś czas zatrzymać na chwilę i zadać sobie parę istotnych pytań, na które sami będziemy, sobie umieli realnie udzielić odpowiedzi.

Jeżeli chodzi, o mnie to już jakiś czas temu a konkretnie od 2015 roku postanowiłam być szczęśliwa, bo od tego jestem piękniejsza wewnętrznie i zewnętrznie (nie oznacza to, jednak że wpadłam w samouwielbienie). Nie poświęcam za dużo czasu na rzeczy, które niczego nie wnoszą w moje życie. Teraz najważniejsza jest dla mnie moja córka (choć zawsze była) oraz osoby, które w moim życiu są mi najbliższe. Utrzymuję bardzo dobre relacje z moimi prawdziwymi przyjaciółmi (pseudo przyjaciół zweryfikowało życie w momencie, gdy moje życie się posypało, za to im dziękuję, bo się sami wyeliminowali). Spełniam się zawodowo, robię to, co lubię i przynosi mi to ogromną radość. Dzięki mojej pracy mam możliwość nie tylko na dobre zarobki, ale przede wszystkim poczucie stabilizacji.

Codziennie wstaję z łóżka zadowolona i czuję chęć do życia, wykorzystuje czas w 100% na pozytywne myślenie i na optymizm którego tyle jest we mnie.

Już za parę godzin pożegnamy Stary Rok i przywitamy Nowy. Jest to doskonały czas na postanowienie noworoczne. Nie znam osoby, która chociaż raz w życiu nie miała takich postanowień. Jak sama nazwa wskazuje, postanawiamy coś w naszym życiu zmienić i najczęściej za taki idealny moment wybieramy początek roku. Pragniemy by to, co złe zostało za nami a przed nami kolejny rok nowych możliwości i wiary, że tym razem się uda. Niestety najbardziej powszechną cechą postanowień noworocznych jest ich ulotność. Może dlatego, że zazwyczaj postanowienia noworoczne podejmujmy w stanach euforii i emocji np. podczas nocy sylwestrowej, wtedy wydaje nam się, że jest w nas moc, dzięki której możemy nawet “góry przenosić“, jednak już następny dzień weryfikuje nasze plany.

Co jest tego powodem? Może to, że podchodzimy do tego zbyt płytko, nie powinniśmy robić postanowień noworocznych, bo wszyscy wokół sobie coś przyrzekają. Przecież tak naprawdę, żeby wprowadzić zmiany w swoim życiu, nie musimy czekać do Nowego Roku, do tej magicznej daty w kalendarzu, każdy dzień jest dobry, aby zacząć realizację swoich postanowień i celów. Warunkiem koniecznym nie musi być koniec roku, początek roku, miesiąca lub tygodnia. Najważniejsze jest wewnętrzne przekonanie i motywacja. To ona zdecyduje, że nie poddamy się przy pierwszych trudnościach i będziemy konsekwentni w działaniu.

Ja rok temu postanowiłam ograniczyć życie wirtualne do minimum. Gdy zamykam komputer, widzę jakie piękne rzeczy otaczają mnie dookoła. Zdrowa i kochana córka. Przecież życie realne jest nieporównywalnie lepsze od pozorów i iluzji oferowanych przez internet.

Moi Drodzy czytelnicy życzę Wam, aby ten Nowy Rok 2017 pozwolił Wam w realizacji Waszych marzeń, tych, których boicie się wypowiadać głośno, jak również tych, które wydają się Wam na ten moment niemożliwe. Życzę Wam również spełniania zawodowego i realizacji wyznaczonych celi a w życiu rodzinnym spokoju i bezpieczeństwa. A sobie życzę, aby ludzie, których kocham, byli szczęśliwi i zdrowi.

Wielu mężczyzn ma przekonanie, że ich kobiety zgubiły gdzieś swoją kobiecość. Przecież tak naprawdę każda kobieta dla swojego mężczyzny powinna być ikoną stylu. Pytanie tylko dla kogo? Dla tego, który spotyka się z kumplami przy piwie i z dumą opowiada, ile to razy zdradził swoją kobietę lub jak jego kobieta jest nudna, beznadzieja niedbająca o siebie, że nie sypiają ze sobą lub że w łóżku już im się nie układa, wieje nudą.

Tylko drodzy Panowie, żeby wymagać od swoich kobiet, i coś w nich zmieniać musicie też się zmieniać. To nie jest tak, że tylko kobiety muszą wyglądać i pachnieć. Sugerując, nam zmiany sugerujcie zmianami u siebie, ale zmianami dla swoich kobiet, a nie zmianami dla Waszych kochanek.

Jeżeli jednak nie widzicie sensu zmian, bo uważacie, że dla Waszych Pań nie ma już sensu cokolwiek robić, że ten związek już nie ma, szans przetrwania to odejdziecie z godnością. Nie zatruwajcie życia swojej “byłej“ bo to nie ma sensu i do niczego dobrego nie prowadzi, chyba że zależy Wam na tym, aby Was znienawidziły. Desperacja tu nic dobrego nie przyniesie. Jeżeli już podjęliście decyzje o odejściu.

Jeśli dziew­czy­na uważa, że nie pot­rze­buje żad­nych upiekszaczy w pos­ta­ci pudru, czy kre­dek do oczu, to jest naprawdę piękna.

Jak sobie poradzić z faktem, że bliska osoba odchodzi, umiera. Chyba nie ma takiej jednej receptury na ból. Wszystko zależy od wielu czynników. W tym roku odeszło kilka osób, które znałam, z którymi przebywałam, które były mi bliskie bardziej lub mniej, ale były to ważne osoby w moim życiu. W maju pochowałam jedną z najbliższych i najważniejszych mi osób, moją najukochańszą Babcie Irkę. Wczoraj miała imieniny, zawsze co roku spotykaliśmy się w gronie rodziny, żeby razem z nią świętować ten dzień, dzień jej imienin. W tym roku niestety nie zasiadła do stołu, choć wiem, że w tym dniu była z nami mentalnie.

Babcia chorowała, ale do końca była bardzo dzielna. Ostatnie 15 dni swojego życia spędziła w szpitalu. Byłam u Niej prawie codziennie w szpitalu, siedziałam przy jej łóżku i trzymałam, ją za rękę patrząc, na jej cierpienie. Mimo że też wewnętrznie cierpiałam, widząc ją taką bezradną i błagającą o ulgę nie okazywałam tego, jak bardzo się o Nią boję.

Byłaś najukochańszą Babcią, nigdy we mnie nie zwątpiłaś, mimo moich wielu pomyłek w życiu, wielu upadków, jakie zaliczyłam, zawsze wyciągałaś do mnie rękę. Nigdy mnie nie oceniałaś, zawsze próbowałaś tłumaczyć moje wybryki, fanaberie i złe wybory. Nauczyłaś mnie bardzo wiele. Byłaś moją ostoją. Dawałaś zawsze poczucie bezpieczeństwa. Mimo że Cię nie ma, wiem, że tam z góry nadal mnie chronisz. Wiem, że teraz jesteś, ze mnie dumną wiedząc, jak kieruję swoim życiem. Zawsze chciałaś dla mnie jak najlepiej, nie zawsze to doceniałam, ale pamiętaj, że Twoje rady nie poszły na marne. Kocham Cię i do zobaczenia moja najukochańsza Babuniu.

Do tego wpisu skłoniła mnie dzisiejsza rozmowa a szczególnie jej urywek. Rozbawiło mnie to ale też dało trochę do myślenia i przeanalizowania zachowań ludzi. Chcę o tym napisać, ponieważ widzę, że dla wielu ludzi istotną rzeczą jest życie innych niż również tworzenie wyimaginowanych historii, dopisywanie faktów prawdziwych czy nieprawdziwych, ale to już mniej istotne.

Jaka jestem, bo chyba od tego powinnam zacząć, żeby dojść do sedna tego wpisu. Na pewno jestem osobą szczerą, bezpośrednią, pewną siebie (ta cecha bywa czasem zgubna), kreatywną, wrażliwą, ale też bezczelną, ale tylko w sytuacjach, jeżeli na czymś mi zależy lub jeżeli osoby, z którymi rozmawiam, reprezentują niski poziom. Okazuje się, że moje cechy nie są do przeskoczenia lub zaakceptowania przez inne osoby. Nie ukrywam, że jest mi to obojętne, aczkolwiek jako osoba szczera do bólu uważam, że warto o takim czymś mówić, pisać, aby pokazać prawdziwe twarze wielu z nas.

Osobiście wychodzę z założenie “Twój tyłek mnie nie interesuje”.

Biorąc, jednak pod uwagę dzisiejszy świat to nie jest dobra cecha, ponieważ nie ułatwia ona życia, ale wychodzę z założenia, że zawsze należy być sobą i żyć ze sobą w zgodzie.

Jestem racjonalna i mądra. Mam fajny “tyłek“ który Ty masz ochotę z jakiegoś powodu obrabiać. Niezależnie od tego, kto co teraz o mnie myśli, niezależnie od tego, jak jestem nadal postrzegana przez pewne osoby i ile razy był obrabiany mój “tyłek“ uważam, że widocznie jest wart tego. Gdybym była osobą mało istotną, nikt by nawet o nim nie pomyślał. Jestem na tyle ważną osobą, że myślicie o moim “tyłku“ i o nim rozmawiacie.

A może by tak wziąć do ręki książkę, przeczytać ją i porozmawiać z kimś na jej temat zamiast żyć moim “tyłkiem”. Nie musisz wyprowadzać mnie z błogiego stanu nieświadomości, ponieważ jestem w pełni świadoma tego, co mam, żyje ze sobą już tyle lat. Pamiętaj, że mój “tyłek“ to moje życie, moje wybory. Pozostałam i jestem sobą.

Pewnie mój wpis niczego nie zmieni. Zawsze znajdzie się osoba, która będzie się interesowała moją “pupą”. Ktoś zazdrosny, szukający poklasku, ktoś, kto chce się podlizać, by coś przez to osiągnąć. Mający potrzebę interesowania się moim życiem, aby przez to urozmaicić swoje. Czasem to boli, a czasem śmieszy. Ogólnie mam to w “dupie“ ale też czasem nie zamierzam tego tak zostawić.

Przyglądnij się swojej “dupie“ może okaże się na tyle atrakcyjna, że zrezygnujesz z mojej.

Dziś w nocy na świat przyszedł Maksymilian syn moich przyjaciół z Niemiec. Chłopiec jest prześliczny. Rodzice Maksa też czują się dobrze. Tata do samego końca był przy porodzie. Dzielnie wspierał swoją ukochaną i jako pierwszy powitał na tym świecie synka.

Widząc szczęście rodziców, patrząc jaką tworzą piękną parę i jakie ogromne znaczenie ma dla nich słowo “rodzina“ pragnę Im z całego serca pogratulować.

Też pamiętam narodziny mojej córeczki. Było to 15 lat temu, ale takich momentów nigdy się nie zapomina. Mam ten obraz przed oczami, mimo że upłynęło tyle lat. Był to najpiękniejszy dzień w moim życiu. Wtedy też byliśmy “rodziną“, czekaliśmy na narodziny naszej księżniczki. Poród przebieg bez żadnych komplikacji, gładko i szybko. Przy porodzie nie byłam sama więc świadomość, że ma, się bliską osobą jest bardzo ważne i dodaje sił. Mimo że po latach nasze drogi się rozeszły to zawsze On będzie częścią naszej historii.

Dziś przypada Światowy Dzień Przyjaźni i właśnie na ten temat chciałabym zamieścić kilka zdań. Każdy z nas ma u swego boku przyjaciółkę/przyjaciela, bo przecież przyjaźń to niezwykłe uczucie, które powinno wnosić w nasze życie dużo dobrego, ale nie zawsze tak jest. Czasem przyjaźń schodzi na zupełnie inny tor i zamiast dodawać nam skrzydeł i dodawać sił, staje się źródłem wielu problemów. Taką przyjaźń określam mianem toksycznej przyjaźni. Jeżeli uważasz, że coś zaczyna Cię “uwierać“ to po prostu ogranicz kontakty, dzięki czemu będziesz miał/a okazję spojrzeć z dystansem na relację z przyjacielem/przyjaciółką.

Dla każdego z nas przyjaźń ma inną definicję. Są, tacy co uważają, że przyjaźń polega na zwierzaniu się ze wszystkiego, wielogodzinnych pogaduchach, dziesiątków SMS-ów dziennie czy też poleganie na sobie w każdej sytuacji i bycie na bieżąco ze wszystkim. Są i tacy, którzy uważają, że przyjaźń to porozumienie bez konieczności częstego kontaktu.

Dla Mnie przyjaźń to bliskość, porozumienie oraz autentyczność, bezinteresowność. Częstotliwości kontaktu mają dla mnie drugorzędne znaczenie. Przede wszystkim stawiam na uczciwość, zaufanie, lojalność, dyskrecje i empatię oraz umiejętność słuchania, jak również pozwolenie się wypowiedzieć drugiej osobie.

Moi przyjaciele to najpiękniejsi ludzie, jakich znam, ponieważ poznali smak porażki, cierpienie, walkę, stratę. Znaleźli swoją drogę, aby wyjść z otchłani. Ci ludzie mają wrażliwość, łagodność, głęboką kochającą troskę.

Piękni ludzie nie biorą się znikąd. Dziękuję, że jesteście.

Ostatnio natrafiłam przypadkowo na bardzo mądry cytat. Do tego stopnia mnie ujął swoją prawdą, że postanowiłam się bardziej zagłębić w jego sens. Na początku, zanim zacznę, cokolwiek pisać zacytuje go Wam, żebyście i Wy mogli się zagłębić, ponieważ każdy z nas będzie inaczej go postrzegał.

„Nie ma zbyt wiele czasu by, być szczęśli­wym. Dni prze­mijają szyb­ko. Życie jest krótkie. W księdze naszej przyszłości wpi­suje­my marze­nia, a ja­kaś niewidzial­na ręka nam je przek­reśla. Nie mamy wte­dy żad­ne­go wy­boru. Jeżeli nie jesteśmy szczęśli­wi dziś, jak pot­ra­fimy być ni­mi jutro?„

No właśnie zbyt mało czasu dla siebie mamy, pędzimy razem z tym zwariowanym światem. Stajemy się coraz bardziej zagubieni. Coraz trudniej jest nam dostrzec, że tak naprawdę los nasz zależy tylko od nas. Od naszego samozaparcia i samorealizacji. Wydaje nam się, że odzwierciedlenie naszych marzeń, naszego ideału jest w rzeczywistości niemożliwe.  Przecież samo dążenie do celu jest już jakimś krokiem do realizacji marzeń. Zdobywamy przez to jakiejś doświadczenie, które jest bezcenne i które w przyszłości będzie procentować. Rozwijamy siebie, nasze wnętrze, ale przede wszystkim zaczynamy inaczej postrzegać świat, nasze życie codzienne też staje się zupełnie inne, ponieważ osiągamy pewien rodzaj szczęścia, który daje nam spojrzenie na lepsze jutro.

Pamiętajmy o tym, że nawet najskrytsze i największe marzenia mają szanse się ziścić, tylko nie możemy ich skrywać w sobie. Powinniśmy od razy zacząć je realizować, każde z marzeń powinno ujrzeć światło dzienne.

Nie rezygnuj z marzeń. Masz, jedno życie więc zacznij już dziś je realizować. Nawet jeżeli dziś wydaje, Ci się to niemożliwe to nie oznacza, że zawsze tak będzie. Niektóre potrzebują tylko trochę więcej czasu. Im dłużej na nie czekasz, wtedy są najbardziej prawdziwe, piękne i tylko Twoje.

Jak zdążyliście, zauważyć drodzy czytelnicy na moim blogu poruszam różne tematy. Od tych błahych po dość intymne z mojej przeszłości, jak i teraźniejszości. Piszę o tym, co mnie boli, co u mnie dobrego itd.

Niestety ten tydzień, choć jeszcze się nie zakończył, spowodował, że znów zwątpiłam w ludzi i relacje między ludzkie. Po raz kolejny i pewnie nie ostatni poczułam na swoich plecach fałsz i obłudę. Ludzie są bardzo zakłamani, ale to mnie akurat nie dziwi i nie boli jak to, że patrzą Ci w oczy, udają Twoich przyjaciół, co więcej, obwieszczają, to wszem wobec a za plecami plotkują i stają się wrogami. Brzydzę się takimi ludźmi, ponieważ uważam, że jeżeli ktoś ma, coś do kogoś to powinien wyjaśniać sobie to face, to face. Takich szczerych osób jest niestety jak na lekarstwo w dzisiejszych czasach.

Jestem osobą szczerą, jeżeli coś mnie boli, zawsze o tym mówię i mówię to bezpośrednio osobie, której sprawa dotyczy. Zdarza mi się, że jestem powierzchowna, ale to nie przysłania mi świata realnego. Staram się ze wszystkimi żyć w zgodzie i neutralnie. Niestety dzisiejszy świat, a raczej ludzie sprawiają, że nie jest to łatwe. Pełno fałszu, obłudy i udawanej sympatii. Nie można jednak temu ulec i tłumaczyć takiego zachowania. Trzeba być uczciwym wobec innych i przede wszystkim lojalnym wobec osób, które są lojalne wobec Ciebie.

Osoby zainteresowane oczywiście wezmą mnie teraz jeszcze bardziej na języki, ale ja wokół siebie oczyszczam atmosferę, dając dowód temu, że nie biorę w tym udziału i nie wchodzę w grę.

Stare porzekadło mówi: “Kto pod kim dołki kopie sam w nie wpada”.

Mężczyźni lubią różne kobiety. Te o pełniejszych kształtach i te zupełnie chude. Od blondynek poprzez rude czy też brunetki. Niskie czy wysokie. Inteligentne, jak również takie, które są cichutkie (bo nie mają nic ciekawego do powiedzenia).

Nic nie działa na mężczyzn tak mocno, jak wyzwolona kobieta. Rozmowa z taką wyzwoloną do granic kobietą daje facetowi pole do działania. Takie kobiety są obrotne, wygadane i bardzo zaradne. Potrafią same o siebie dbać. Kobieta wyzwolona potrafi sprawić, że w jej związku nigdy nie powieje, nudą co jeszcze bardziej przyciąga faceta.

Niestety nie wszyscy mężczyźni chcą, aby taka kobieta została ich stała partnerką, z którą chcą założyć rodzinę i się ustabilizować. Potrzebują zatem kobiet, które będą umiały zadbać o wspólne gniazdo. Które będą im do reszty oddane i gotowe do poświęceń. Czyli jednym słowem potrzebują kury domowej.

My kobiety możemy dla swoich ukochanych być jednocześnie kurą domową, jak i kobietą wyzwoloną. Jedno nie wyklucza drugiego. Kobieta inteligentna nie będzie miała problemu, aby połączyć jednego z drugim. Przecież to nie jest żaden wyczyn, aby zrobić ukochanemu kolację w domu czy wyprasować mu koszulę. Jednak jak zajdzie potrzeba może wyjść z partnerem do restauracji na wystawną kolację czy pójść na całonocną imprezę do klubu. My kobiety inteligentne wiedzące czego chcemy, umiemy dopasować się do danej sytuacji.

Zatem można być wyzwoloną kurą domową oczywiście, jeżeli tylko partner jest tego wart.