Pewnie Was niczym nie zaskoczę, ale podzielę się moimi spostrzeżeniami, przemyśleniami. Będzie to też pewnie rodzaj doświadczenia, ale nie chcę udzielać nikomu rad, ponieważ każdy żyje według swoich zasad, przekonań i schematu.

Z upływem lat łapie się na tym, że zamiast imprezy całonocnej więcej radości sprawia mi położenie się o 22.00 do łóżka i obejrzenie dobrego filmu. Wcale to nie oznacza, że jestem, tetryczką ja po prostu zrozumiałam swoje potrzeby. Fakt należy cieszyć się życiem, żyć pełnią życia, ale przecież każdy robi, to na swój sposób przecież zasada jest prosta: ŻYJ TAK, ABY DĄŻYĆ DO BYCIA SZCZĘŚLIWYM.

Pierwszym i najważniejszym elementem jest, zrozumienie co tak naprawdę sprawia nam przyjemność. Przecież w życiu nie chodzi o to, aby zarabiać dużo kasy, jeździć wypasioną furą itp. ale aby każdy dzień zaczynać z uśmiechem na ustach. Spełniać swoje marzenia, mówić to, co się myśli i czego się oczekuje. Zaczęłam być asertywna (może zawsze taka byłam). Zaczęłam unikać ludzi, którzy mnie nie szanują, ponieważ mam szacunek do samej siebie, Nie mam powodu podlizywać się komuś, kto uważa mnie “za nic“.

Dbam o swoich przyjaciół o tych najbardziej wartościowych których mam, którzy są przy mnie w najgorszych i najlepszych momentach mojego życia. Bez nich byłabym “nijaka“.

Przestałam zabijać się przez konwenanse, nie liczę już rzeczy, których mi nie wolno czy których mi nie wypada. Mój związek chcę stworzyć z osobą, z którą lubię spędzać czas. Nie chcę związku, który opierałby się na przyciąganiu fizycznym i dobrym rżnięciu, ponieważ takie związki wypalają się bardzo szybko. Chcę być z osobą, która będzie się bać tego, że może mnie stracić.

Przecież nie chcę, już patrzeć jak ucieka mi życie. Przesterowałam swoją głowę na pozytywne myślenie, żeby cieszyć się życiem.

Każdy miewa w życiu moment, kiedy musi, się zastanowić kim jest i czego chce. Ja też miałam, taki moment gdzie musiałam zadać sobie to pytanie. Niestety odpowiedź nie przyszła od razu. Potrzebowałam czasu, żeby sobie uświadomić, kim jestem i czego chce. Nie chciałam pewnego dnia stanąć przed lustrem i zobaczyć w nim twarzy zmarnowanej kobiety, która przegrała swoje życie, bo nie wiedziała, kim jest i czego chce. Nie radziłam sobie w wielu sytuacjach, dostosowywałam się do innych i mówiłam, że jest mi źle. Teraz już wiem, że nie ma nic gorszego niż otoczenie, które nic nie wnosi do Twojego życia. Jak dobrze wyszło, że zostałam sama, musiałam wejść w nowe życie w nowe towarzystwo, gdzie trafiłam na ludzi, którzy inspirują i robią niesamowite rzeczy. To właśnie Ci ludzie, których spotykam codziennie, z którymi dzielę czas, sprawiają, że jestem szczęśliwa. Nie wiem jak wyglądać będzie moje jutro, ale jestem pewna, że moje dziś chcę dzielić z ludźmi, którzy są moim fundamentem.

Człowiek żyje w związku z nadzieję, że tak już będzie zawsze. Niestety wszystko może runąć niespodziewanie jak domek z kart jak zamki na piasku. Spada to na Ciebie jak grom z jasnego nieba. Nie jesteś na to przygotowana. Po prostu jednego pięknego dnia dowiadujesz się, że to koniec, że nie ma sensu ratować kilkunastoletniego związku. Jak sobie z tym poradzić? Każdy z nas przeżywa to indywidualnie, ale każdy z nas przechodzi przez te same fazy rozstanie. Najpierw jest szok, wyparcie, złość, akceptacja rozstania, gojenie ran i zrozumienie. We wszystkich tych etapach jest najważniejszy czas i trzeba ten czas przetrwać. Pojawiają się pytania, na które nie ma odpowiedzi, ale trzeba znaleźć jakiś punkt odniesienia, który pozwoli zrozumieć całą tę sytuację, w której się znaleźliśmy.

Ja zdecydowałam się być szczęśliwa, bo od tego jestem piękniejsza.

Miłość to przecież nie tylko dobry sex i pocałunki. To również przyjaźń, szacunek, wspólne pasje i poczucie humoru. Kiedyś pojawi się ktoś w Twoim życiu, dzięki komu zrozumiesz, dlaczego z nikim innym Ci nie wychodziło. Na świecie istnieje tylko jeden człowiek, którego naprawdę pokochasz. Ten ktoś stanie niespodziewanie na Twojej drodze a wtedy zrozumiesz, że reszta to tylko zauroczenia i życiowe błędy.

Przez te wszystkie lata, które byłam w związku, nauczyłam się jednej ważnej rzeczy, że trzeba, non stop dorzucać do pieca by się żarzyło. Myśleć przede wszystkim o tej drugiej osobie, dawać znać, że się kocha, ale nie może to działać tylko w jedną stronę. Wtedy nie ma żadnego sensu, bo niezależnie co by człowiek zrobił okazuje się, że jest na przegranej pozycji.

Pewnie większość kobiet tak jak i ja miała marzenia o rycerzu na białym konia, ale marzenia o rycerzu na białym koniu często przekreśla romans ze stajennym. Mogłabym tu pisać o zaprzepaszczonych szansach, niespełnionych marzeniach oraz co by było, gdyby? Po co? Przeszłości już nie zmienię. Miałam do wyboru wiele dróg, ale wybrałam tą jedną, która wydawała mi się wtedy najlepszą z dróg, czymś, co mnie najlepszego spotkało w życiu. Wybrałam właśnie tę drogę, która pozwoliła, mi dojść tu gdzie teraz jestem. Na pewnie decyzje nie miałam wpływu, pewne decyzje sama podejmowałam nie zawsze trafnie i nie zawsze było one dobre dla mnie. Też czasem byłam nie fair. Jednak we wszystkim, co robiłam i co robię, jest 100% mnie. Żyję teraz według swoich zasad i wartości, a nie według instrukcji innych.

Nigdy nie będę chciała zapomnieć swojej przeszłości, bo nie był to tylko epizod, to była historia, która zmieniła mnie i moje życie. Pozwoliła wydorośleć, stać się inną kobietą, która ma u swojego boku dziecko, dla którego musi się odnaleźć w dorosłym świecie.

Każdy dookoła powtarzał, że muszę być silna, że dam radę, ale przecież wcale nie muszę ! Mogę płakać, kiedy mam na to ochotę, mogę paść z bólu i ze zmęczenia, mogę poużalać się nad sobą, mogę mieć wszystko gdzieś i nie udawać, że jest super, mogę obgryzać paznokcie i wypalać trzy paczki papierosów dziennie. Mogę wszystko, ale wiem, że absolutnie nie mogę udawać, że zawsze i wszędzie dam radę. Mogę się tylko starać. Osiągnęłam taki punkt w swoim życiu, gdzie nie chcę tracić więcej czasu na to, co mnie boli lub mnie nie zadowala. Nie mam cierpliwości do cynizmu, nadmiernego krytykowania i wymagań każdej natury. Straciłam wolę do zadowalania tych, którzy mnie nie lubią, do kochania tych, którzy mnie nie kochają i uśmiechania się do tych, którzy nie chcę uśmiechać się do mnie. Nie poświecę już ani minuty tym którzy mną chcą manipulować. Postanowiłam już nie współistnieć z udawaniem, hipokryzją i nieuczciwością. Nie żałuję złych rzeczy, które zrobiłam w swoim życiu. Żałuję tylko tych dobrych, które zrobiłam dla nieodpowiednich ludzi.

W życiu jednak nie wszystkiego da się nauczyć, do niektórych rzeczy trzeba dojść samemu. Własnym rozumem, własnym wyczuciem, własnym nieszczęściem. W życiu trzeba być samoukiem. Trzeba wiedzieć który dzień jest najważniejszy, na który dzień trzeba stawiać. Na wczoraj, na dziś czy na jutro ? !